Συνdreamια

Τ΄ονείρου μου οι πέτρες
πάνω σου γκρεμίζονταν
της μάνας, θείας δίκης.
Και τα χέρια μου άπλωνα
το κορμί σου μην ματώσουν
πάντα εγώ προστάτης,
θύμα/θύτης.

Κι έσταζε έπειτα το αίμα
σαν διαλύτης αναμνήσεων,
τα σάπια τους κομμάτια
κάτω απ' τη σκόνη τάφηκαν
στη μνήμη ενός καλού καιρού-
ονείρου που γκρεμίστηκε.

Δυό λέξεις απ' τα χείλη μου
που ξέφυγαν, ανίκανες
να σφραγιστούν στη δίνη
και οι πληγές στα χέρια
μ'εκαψαν σαν να 'χα παραβεί
την έβδομη εντολή.

Εσύ που στάθηκες ατόφιος
στα χαλάσματα, το βλέμμα
έστρεψες στη δίδυμη μου ελπίδα
κι αφού το εγώ σου ικανοποίησες
φίλησες με τα χείλη του Ιούδα
χαμόγελο επιτύμβιο έστειλες,
ύβρη στην έσχατη εσπερίδα.

αΘηνά.