Πόσο

-Πες μου πως σου έλειψα

Πες μου

Πόσο

-Λύσε τα μαύρα, στιλπνά μαλλιά σου 

Ένα κομμάτι δέρμα στο πλάι του λαιμού σου 

πάλλεται ρυθμικά στην ηχώ της αγάπης 

Με φωνάζει 

[Φίλα με δάγκωσέ με φάε με χάιδεψέ με.]

-Πες μου πόσο 

Πόσο 

-Ούτε συγγνώμη, ούτ' ευχαριστώ 

Δεν τα χρειάζεσαι.

Δεν υπακούς στις λέξεις.

Τις ορίζεις απ' την αρχή.

[Νιώσε με χτύπα με αγκάλιασέ με διώξε με φίλησέ με.]

-Μην μ' αφήνεις σημάδια. 

Μ' αφήνεις. 

Σημάδια.

-Θα γράψω τ' όνομά σου σ' όλα τα πεζοδρόμια.

Θα το βλέπουν όσοι περπατούν σκυφτοί.

Θα σ' αγαπούν όλοι.

Θα σε ζηλεύουν όλοι.

[Ζήλεψέ με διώξε με ζήλεψέ με κράτα με.] 

Ανήκεις άραγε σε κάποιον ; 

Άργησα. 

Ήρθες νωρίς. 

Πρέπει να φύγεις. 

Μεί...

(Ξέχνα το.)

Βλέπεις εκείνο τ' αστέρι που μοιάζει με φάρο ; 

Τόσο. 

Θυμάσαι τη φωτογραφία μας που ξέχασες ; 

(Όλοι οι ήχοι που μου χάρισες παίζουν ταυτόχρονα στο κεφάλι μου.)

Τόσο.

Το κορίτσι με το κόκκινο μαντήλι στο μέτωπο ;

Το φλογισμένα της βλέμμα ;

Τόσο.

Ζωγράφου, Πατήσια. 

Μεταξουργείο, Παγκράτι. 

[Μην ξεχάσεις τις εφημερίδες μου.]

-Μην με ξεχάσεις.

Μείνε. 

Για λίγο. 

Εδώ θα είμαι.

Δεν έχω πού να πάω.

-Παφ.

Η ακοή μου βουβάθηκε. 

Μιλάς με τη σιωπή μου.  

Η ανάσα μου στάθηκε. 

Είναι η ψυχή μου που παγώνει το σβέρκο σου.
-Φίλα με. Αγκάλιασέ με.
Τα παιδιά ψιθυρίζουν τις ώρες που λείπεις.
Φιλάνε τις πληγές απ' τα χάδια που ξέχασες.
Οι αγκαλιές σου ξεπαγιάζουν στο μπαλκόνι μου.
-Βλέπεις ; Πέρα απ' τις κεραίες, τους ηλιακούς θερμοσίφωνες...
Είμαι στα δεξιά του ήλιου.

(Σημάδια στο κράσπεδο, το μυαλό και το τραπέζι μου.)

-Τ' άρωμά σου στο μαξιλάρι μου. 

Τ' άρωμά σου στην μνήμη μου. 

Η μνήμη μου διαγράφηκε. 

Είναι τα μάτια μου που θυμούνται. 

Τόσο. 

Μακριά. 

Κοντά. 

Τόσο.

Όσο ο αέρας της απουσίας σου με χτυπάει στο πρόσωπο.

αΘηνά.