Παραμορφωτική αρθρίτιδα

Michael Nyman - The Promise

Κοίτα, το φόρεμά σου πιάστηκε στα κλαδιά παρελθόντων τριαντάφυλλων.
Η φωνή μου καθρεπτίζεται, σπασμένη και τραχιά
σ' ένα κάτοπτρο γεμάτο στίγματα από λάθος μεγεθυμένες όψεις.
Σκεβρώνουν τα δάχτυλά μου.
Πόσο καιρό θ' αντέξουν χώρια απ' τ' άγγιγμα, δεν ξέρω.
Χορδές σπασμένες στην κιθάρα της ώθησης.
Αδύνατον να ληφθεί μια νότα ολάκαιρης απόφασης.
Η σύγχυση εγκυμονεί το βήμα.
Μα το δικό μας, θα σαπίσει έμβρυο ακόμα.
Η σύγχυση εγκυμονεί την εξέλιξη.
Μα έχει παγώσει, πάχνη, η απόφαση στα ραγισμένα μου χείλη.
Προχωρώ σε γέφυρα μετέωρη, μα δειλιάζω.
Θολό μέσα στα δάση της Κίρκης,
συναντώ, κέρινο, το πρόσωπο σου.
Στρέφω και γυρίζω πίσω.
Κι ας ξέρω πως ο δρόμος αυτός, μια φορά σ' ανοίγεται.
Γκρεμίζω τα θέλω μου από βρεγμένα παράθυρα,
βουτηγμένη στην αμφιβολία της σιωπής σου.
[Είναι κι η σιωπή μιά απόφαση. Πιο τελεσίδικη κι από μια στρατιά παραταγμένες, ετοιμοπόλεμες λέξεις. Πιο εχθρική απ' όλες τους μαζί. 
Ίσως πιο εκδικητική και προδωμένη, πιο διψασμένη ή πιο κτητική. Σκόπιμη σιωπή.]
Οι ανάγκες μου συνοψίζονται.
Μία τρίχορδη λέξη.
Άηχη κατα τ' άλλα, μα τρομερή κάτω απ' τον καλοκαιριάτικο ήλιο,
με τη συνοδεία ξεκούρδιστων, λαχανιασμένων τζιτζικιών.
Ζωγράφισέ μου ένα σημάδι,
δεν θα χρειαστεί να σπάσεις τη σιωπή σου διόλου.
Γράψε στην άμμο το στίχο της στιγμής,
εκείνης που αιχμαλώτισε το μεταξένιο σου φουστάνι.
Μόνο κάντο γρήγορα,
προτού πνιγώ στον εαυτό μου και στην αμείλικτη ζέστα του μεσημεριού.
Κάντο τώρα, προτού σκεβρώσουν τα δάχτυλα μου για πάντα
στη στάση της ανεκπλήρωτης προσμονής,
της απωθημένης επαναλαμβανόμενης έκστασης.
Δώσ' μου το σημάδι, και θα 'ρθω
να ξεμπλέξω το φουστάνι σου απ' τ' αγκάθια της πληγωμένης άνοιξης.
Δώσ' μου το χέρι σου, η σύγχυση θα γεννήσει το βήμα μας.
Δώσ' μου το χέρι σου, προτού μας προλάβει η σήψη.

αΘηνά.